از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل، از همان روزی که فرزندان آدم زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید آدمیت مرد! گرچه آدم زنده بود!
از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند، از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند آدمیت مرده بود.
بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت، قرن ها از مرگ آدم هم گذشت. ای دریغ، آدمیت برنگشت!
هر چند همیشه می گویند یک دست صدا ندارد
اما گاهی اتفاقا باید “یکدست” بود تا سر و صدا به راه انداخت. باید یکدست
بود تا پیروز شد. پای چنددستگی که به میان می آید باید احساس خطر کرد؛ که
اصولگرایان احساس خطر نکردند و شد آنچه نباید می شد!
به دنبال چرایی این اتفاق نیستم. اینکه چرا ائتلاف اصولگرایان شکل نگرفت؟
اینکه چه کسی مقصر است؟ اینکه آیا مجازیم هتاکانه به شخصیت حقیقی آیت الله
مصباح بتازیم یا نه؟ و حتی اینکه گله کنیم از کسانی که با تابلوی تهران،
شهوت ایران را در سر می پروراندند یا خیر؟!
پاسخ این سوالات برای پیش از انتخابات بود. امروز باید اندیشید به آینده.
به ۴ سالی که “محمود”، “حسن” را به جای خود می بیند. اینکه چه مقدار از
شعارهای “کلیددار” مشکلات نظام، عملی است یا خیر هم مهم نیست؛ مهم این است
از امروز من و تو به مدت ۴ سال رییس جمهوری داریم به نام شیخ حسن روحانی!
باید نشان دهیم به کسانی که در حرف مدعی دموکراسی هستند و در عمل دموکراسی
شان به سطل آشغال و آتش و تظاهرات و اغتشاش ختم می شود؛ معنای واقعی آزادی
را!
از دل افروزترین روز جهان خاطره ای با من هست، به شما ارزانی: سحری بود هنوز، گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود.
گل یاس،عشق در جان هوا ریخته بود. من به دیداز سحر می رفتم.
همه می پرسند چیست در زمزمه مبهم آب؟ چیست در همهمه دلکش برگ؟ چیست در باری آن ابر سفید، روی این آبی آرام بلند که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال؟
چیست در خلوت خاموش کبوترها؟ چیست در کوشش بی حاصل موج؟ چیست در خنده جام؟ که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری؟
