مسافر

مسافر راه افتاد و رفت تا به دنبال خدا بگردد و گفت تا کوله ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.

نهالی رنجور و کوچک کنار راه ایستاده بود. مسافر با خنده رو به درخت گفت:" چه تلخ است کنار جاده بودن و نرفتن. "و درخت زیر لب گفت:" اما تلخ تر آن است که بروی ولی بی رهاورد برگردی. کاش می دانستی آنچه در جستجوی آنی همین جاست."

           

بال هایت را کجا گذاشتی؟

پرنده بر شانه های انسان نشست. انسان با نعجب رو به پرنده کرد و گفت:" اما من درخت نیستم، تو نمی توانی روی شانه های من آشیانه بسازی.

             

چشم های من

چندین سال پیش، دختری نابینا زندگی می کرد که به خاطر نابینا بودن از خویش متنفر بود. او از همه متنفر بود الا نامزدش.

به خاطر خودت

مردی از ارتفاع 5 متری روی زمین می پرید و هیچ اتفاقی برای او نمی افتاد. او هرگاه می خواست از ارتفاع به سمت پائین بپرد نگاهش را به سوی آسمان می کرد و از کائنات می خواست تا او را سالم به زمین برساند و از هر نوع آسیب و صدمه حفظ کند.