هر چند همیشه می گویند یک دست صدا ندارد
اما گاهی اتفاقا باید “یکدست” بود تا سر و صدا به راه انداخت. باید یکدست
بود تا پیروز شد. پای چنددستگی که به میان می آید باید احساس خطر کرد؛ که
اصولگرایان احساس خطر نکردند و شد آنچه نباید می شد!
به دنبال چرایی این اتفاق نیستم. اینکه چرا ائتلاف اصولگرایان شکل نگرفت؟
اینکه چه کسی مقصر است؟ اینکه آیا مجازیم هتاکانه به شخصیت حقیقی آیت الله
مصباح بتازیم یا نه؟ و حتی اینکه گله کنیم از کسانی که با تابلوی تهران،
شهوت ایران را در سر می پروراندند یا خیر؟!
پاسخ این سوالات برای پیش از انتخابات بود. امروز باید اندیشید به آینده.
به ۴ سالی که “محمود”، “حسن” را به جای خود می بیند. اینکه چه مقدار از
شعارهای “کلیددار” مشکلات نظام، عملی است یا خیر هم مهم نیست؛ مهم این است
از امروز من و تو به مدت ۴ سال رییس جمهوری داریم به نام شیخ حسن روحانی!
باید نشان دهیم به کسانی که در حرف مدعی دموکراسی هستند و در عمل دموکراسی
شان به سطل آشغال و آتش و تظاهرات و اغتشاش ختم می شود؛ معنای واقعی آزادی
را!
