رابظه وجودی ما با اهل بیت علیهم السلام
اهل بیت اصل و حقیقت ما بوده و رابطه ما با آنها یک رابطه وجودى است. آنها همان روح خداوند هستند که در همه انسانها پرتو و تجلّى دارند و همه ما ذاتاً سهمى از وجودمان از سنخ وجود آنها و تابش و تجلّى آنهاست. در زیارت جامعه کبیره مىخوانیم:
«اَرْواحُکُمْ فِى الاَرْواحِ وَ اَنْفُسُکُمْ فِى النُّفُوسِ؛ روحهاى شما در روحها و جانهاى شما در جانهاست.»
نسبت آنها به ما از نسبت پدر و مادر به ما بسیار نزدیکتر و شدیدتر و قوىتر است. والدین ما اصل و ریشه جسمانى و بُعد حیوانى و مادّى و دنیایى ما هستند، در حالى که آنها اصل، حقیقت روح، ذات ما، ریشه بُعد انسانى، الهى و ابدى ما هستند و به همین دلیل پس از خداوند از همه کس حتى از والدین و تمام عزیزان ما، در دنیا براى ما عزیزتر و مهمتر هستند. آنها اصل، والدین قدسى و آسمانى ما هستند که واسطه عشق ما به خداوند و رساننده ما به حق تعالى میباشند. معصومین کسانى هستند که بدون توسل به آنها و بدون شروع از آنها پیوند ما و اتصال حقیقى ما با خداوند محال است. چنان که در زیارت جامعه کبیره این حقیقت را اینگونه مىخوانیم:
«مَنْ اَرادَ اللَّهَ بَدَءَ بِکُمْ؛ هر کسى که اراده رسیدن به خدا را کرد، از شما شروع مىکند.»
یتیم حقیقى کسی نیست که از پدر و مادر جسمانىاش جدا بیفتد، بلکه یتیم حقیقى آن است که از حقیقت روحش و وطن جانش دور بیفتد. به همین دلیل در فرهنگ دینى ما به کسانى که از پیامبر و آل ایشان دور افتادهاند و فاصله پیدا کردهاند، لفظ «یتیم» اطلاق شده است