88؛ پذیرایی از احمدی نژاد با سطل زباله و اغتشاش/ ۹۲؛ پذیرایی از روحانی با جشن و پایکوبی و شادباش

هر چند همیشه می گویند یک دست صدا ندارد اما گاهی اتفاقا باید “یکدست” بود تا سر و صدا به راه انداخت. باید یکدست بود تا پیروز شد. پای چنددستگی که به میان می آید باید احساس خطر کرد؛ که اصولگرایان احساس خطر نکردند و شد آنچه نباید می شد!
به دنبال چرایی این اتفاق نیستم. اینکه چرا ائتلاف اصولگرایان شکل نگرفت؟ اینکه چه کسی مقصر است؟ اینکه آیا مجازیم هتاکانه به شخصیت حقیقی آیت الله مصباح بتازیم یا نه؟ و حتی اینکه گله کنیم از کسانی که با تابلوی تهران، شهوت ایران را در سر می پروراندند یا خیر؟!
پاسخ این سوالات برای پیش از انتخابات بود. امروز باید اندیشید به آینده. به ۴ سالی که “محمود”، “حسن” را به جای خود می بیند. اینکه چه مقدار از شعارهای “کلیددار” مشکلات نظام، عملی است یا خیر هم مهم نیست؛ مهم این است از امروز من و تو به مدت ۴ سال رییس جمهوری داریم به نام شیخ حسن روحانی!
باید نشان دهیم به کسانی که در حرف مدعی دموکراسی هستند و در عمل دموکراسی شان به سطل آشغال و آتش و تظاهرات و اغتشاش ختم می شود؛ معنای واقعی آزادی را!

                                              

آزادی یعنی حق رای شما محترم و مغتنم شمرده می شود. آزادی یعنی احترام به رای یکدیگر. همان کاری که ما امروز انجام دادیم و شما ۴ سال قبل از انجام آن عاجز بودید!
پس دوستان حامی آقای روحانی. حال که خوشحالید، بیایید و قول دهید که در تعریفتان از آزادی تجدیدنظر کنید و باور کنیم ایران برای همه ماست. بیایید و قبول کنید سال ۸۴ مردم نامزد محبوب شما را نمی خواستند و امروز اتفاقا کسی را برگزیدند که شما هم او را می خواهید!
بیایید بیاموزیم احترام به یکدیگر و سلایق مختلف را..
بیایید باور کنیم “من و تو” هستیم که ایران را می سازیم و دلسوز آن هستم، نه BBC و VOA و FARSI1 و حتی “من و تو”
آقای روحانی؛ هرچند دوستان شما ۴ سال قبل با سطل زباله و آتش و اغتشاش پذیرای رییس جمهور ما بودند اما ما امروز با گل و جشن و پایکوبی پذیرای شما و حامیانتان هستیم.
باشد که در این ۴ سال بیاموزیم؛ ایران برای همه ماست پس باهم مهربان باشیم و به یکیدیگر یادآوری کنیم که دشمن منتظر فاصله انداختن میان من و توست.