تا ظهورت چقدر فاصله داریم آقا

تا ظهورت چقدر فاصله داریم آقا  / آه از جمعه ی بی تو گله داریم آقا...

رفته بودی که بیایی چقدر طول کشید /خدمتت عرض نکردیم ... سحر طول کشید

ما برای خود اگر اینهمه گفتیم بیا / نذر کردیم به پای تو بیافتیم بیا...

تو طبیب دل غمدیده ما یی آقا / ما که مردیم بیا پس تو کجایی آقا

مگر این که تو بیایی و حیاتم بدهی / مگر این که تو از این وضع نجاتم بدهی

دست برداری ازین غیبت طولانی اگر / من به پای تو بریزم ...طلبی جانی اگر

از تو دنبال تو بودن نکند سهم من است / فقط از هجر سرودن نکند سهم من است

من شب جمعه قرار تو دلم میخواهد / صبح فرداش کنار تو دلم میخواهد...

به خدا منتظر آمدنت می مانم / پای این عشق اویس قرنت می مانم

تو دلت بیشتر از ما تب هجران دارد / سحر وصل همیشه شب هجران دارد

تا به اندازه شمعی که ز سر میسوزد / پر پروانه به امید سحر میسوزد...!



شاعر: صابر خراسانی

مهربانی خداوند

  آیت ا… بهجت(ره):

با تمام وجود گناه کردیم، نه نعمتهایش را ازما گرفت و نه گناهانمان را فاش کرد،

اگر بندگی اش را میکردیم چه میکرد؟

    

رابظه وجودی ما با اهل بیت علیهم السلام

اهل بیت اصل و حقیقت ما بوده و رابطه ما با آنها یک رابطه وجودى است. آنها همان روح خداوند هستند که در همه انسان‏ها پرتو و تجلّى دارند و همه ما ذاتاً سهمى از وجودمان از سنخ وجود آن‏ها و تابش و تجلّى آن‏هاست. در زیارت جامعه کبیره مى‏خوانیم:

«اَرْواحُکُمْ فِى الاَرْواحِ وَ اَنْفُسُکُمْ فِى النُّفُوسِ؛ روح‏هاى شما در روح‏ها و جان‏هاى شما در جان‏هاست.»

   

نسبت آن‏ها به ما از نسبت پدر و مادر به ما بسیار نزدیک‏تر و شدیدتر و قوى‏تر است. والدین ما اصل و ریشه جسمانى و بُعد حیوانى و مادّى و دنیایى ما هستند، در حالى که آنها اصل، حقیقت روح، ذات ما، ریشه بُعد انسانى، الهى و ابدى ما هستند و به همین دلیل پس از خداوند از همه کس حتى از والدین و تمام عزیزان ما، در دنیا براى ما عزیزتر و مهم‏تر هستند. آنها اصل، والدین قدسى و آسمانى ما هستند که واسطه عشق ما به خداوند و رساننده ما به حق تعالى می‌باشند. معصومین‏ کسانى‏ هستند که بدون توسل به آنها و بدون شروع از آنها پیوند ما و اتصال حقیقى ما با خداوند محال است. چنان که در زیارت جامعه کبیره این حقیقت را این‌گونه مى‏خوانیم:

«مَنْ اَرادَ اللَّهَ بَدَءَ بِکُمْ؛ هر کسى که اراده رسیدن به خدا را کرد، از شما شروع مى‏کند.»

یتیم حقیقى کسی نیست که از پدر و مادر جسمانى‏اش جدا بیفتد، بلکه یتیم حقیقى آن است که از حقیقت روحش و وطن جانش دور بیفتد. به همین دلیل در فرهنگ دینى ما به کسانى که از پیامبر و آل ایشان دور افتاده‏اند و فاصله پیدا کرده‏اند، لفظ «یتیم» اطلاق شده است

خوشبختی یا بدبختی هر کس در گرو شخصیت امام اوست

قرآن کریم سرنوشت انسان‏ها و خوشبختى یا بدبختى آن‏ها را درگرو نوع ارتباطشان با امام زمانشان مى‏داند و چنین مى‏فرماید:

«یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ اُناسٍ بِاِمامِهِمْ؛ روزى که هر قومى را با امامشان دعوت مى‏کنیم.»

امام باقر«علیه‌السلام» درباره این آیه مى‏فرمایند:

«در آن روز رسول خدا و حضرت امیر و حسن بن على و حسین بن على‏  با قوم خود مى‏آیند و هر کس که در عصر هر امامى از دنیا رفته، آن روز با آن امام محشور مى‏شود.»

      

آرى، هر کس روز قیامت با امام زمان خودش محشور مى‏شود تا در محکمه عدل الهى پاسخگوى این سؤال باشد که با امام زمانى که خداوند او را منصوب کرده است و شناخت او، ارتباط و پیوند با او و تبعیت از او بر شما واجب شده، چه کردید؟

رهبر یعنى کسى که انسان عملاً و از صمیم قلب حاکمیت او را مى‏پذیرد و اندیشه و دستورش را اجرا مى‏کند. پس کسى که ادعا مى‏کند، حضرت مهدى«علیه‌السلام» امام اوست، ولى در اعمال و رفتار و تصمیم‏گیرى‏ و اندیشه‏اش از شخصیت‏هاى فاسد و منفور امام زمان«علیه‌السلام» و کسانى که هیچ سنخیتى با حضرت ندارند، پیروى کند و آنها را الگوى خود قرار دهد، خود را فریب داده، زیرا امام واقعى هر کسى الگوى عملى اوست، نه امام ادعایى و شعارى او.