یک روز صبح کوهنورد جوانی برای کسب نام ، تصمیم گرفت که به تنهایی از یک کوه مرتفع بالا بره وسایل و لوازم ایمنی رو برمیداره و به پای کوه میره و شروع به بالا رفتن از کوه میکنه.
تاحالا شده دنبال خدا بگردین تا باهاش حرف بزنین؟ یا بدونه اینکه معصومی را واسطه قرار بدین ازش چیزی بخواین؟ یا بجای اینکه از بقیه بخواین براتون دعا کنن خودتون برین و با خدا حرف بزنین؟
با سلامی دیگر به همه آن هایی که تو را می خوانند. با تو خواهم گفت بر من چه گذشته است رفیق، که دگر فرصت دیدار شما نیست مرا.
نوبت من چو رسید، رخصت یک دم دیگر، چو نبود، مهربانی آمد، دفتر بودن من در بین شما را آورد نام من را خط زد و به من گفت که باید بروم.
من به او می گفتم کارهایی دارم، ناتمامند هنوز، او به آرامی گفت: فرصتی نیست دگر، و به لبخندی گفت: وقت تمام است، ورق ها بالا، هر چه در کاغذ این عمر نوشتی تو بس است. وقت تمام است عزیز، برگه ات را تو بده. منتظر باش که تا خوانده شود، نمره ات را تو بگیر.
من به او می گفتم: مادرم را تو ببین، نگران است هنوز. تاب دوری مرا، او ندارد هرگز، خواهرم، نام مرا می گوید، پدرم اشک به چشمش دارد، نیمی از شربت دیروز درون شیشه است. شاید آن شربت فردا و یا قرص جدید معجزاتی بکنند، حال من خوب شود.
بگذریم از همه این ها راستی یادم رفت، کارهایی دارم ناتمامند هنوز. من گمان می کردم نوبت من به چنین سرعت و زودی نرسد. من حلالیت بسیار که باید طلبم.
من گمان می کردم مثل هر دفعه قبل باز برمی خیزم، من از این بستر بیماری و تب. راستی یادم رفت! من حسابی دارم که نپرداخته ام.
قهرهایی بودست که مرا فرصت آشتی نشده است. می توانی بروی؟ چند صباحی دیگر صتی را بدهی؟
*رو به رویم بودی، گرمی دستانت دست من را حس کرد، یک تبسم بر لب، قصه ها ساخته بود،
بازوانت همه چیزم شده بود،
و نگاهت گاهی آنقدر نورانی که چراغم شده بود.
*خداجافظ پرده نشین محفوظ گریه ها
حالا دیدار ما به نمی دانم آن کجای فراموشی، دیدار ما اصلا به هوای هز چه بادا باد، دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده اند.
دیدار ما به همان سرعت معلوم و دلنشین تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید...
تا چراع و شب و ستاره ها بدانند که دیگر ملالی نیست و دیگر سفارشی....
