نامه ای به خدا

                 
                                                                     

یک روز یک کارمند پستی که به نامه هایی که آدرس نامعلوم دارند رسیدگی می کرد متوجه نامه ای شد که روی پاکت آن با خطی لرزان نوشته شده بود: "نامه ای به خدا".

با خودش فکر کرد بهتر است نامه را باز کند و بخواند. در این نامه اینطور نوشته بود:

از خدا صدا نمی رسد

ای ستاره ها که از جهان دور، چشم تان به چشم بی فروغ ماست! نامی از زمین و از بشر شنیده اید؟ در میان آبی زلال آسمان موج دود و خون و آتشی ندیده اید؟

این غبار محنتی که در دل فضا رهاست، این سرای ظلمتی که آشیان ماست، در پی تباهی شماست! گوشتان اگر به ناله من آشناست، از سفینه ای که می رود به سوی ماه، از مسافری که می رسد ز راه، از زمین فتنه گر حذر کنید!

                                                                          

اشکی در گذرگاه تاریخ

از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل، از همان روزی که فرزندان آدم زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید آدمیت مرد! گرچه آدم زنده بود!

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند، از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند آدمیت مرده بود.

بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت، قرن ها از مرگ آدم هم گذشت. ای دریغ، آدمیت برنگشت!

                    

                                                   

88؛ پذیرایی از احمدی نژاد با سطل زباله و اغتشاش/ ۹۲؛ پذیرایی از روحانی با جشن و پایکوبی و شادباش

هر چند همیشه می گویند یک دست صدا ندارد اما گاهی اتفاقا باید “یکدست” بود تا سر و صدا به راه انداخت. باید یکدست بود تا پیروز شد. پای چنددستگی که به میان می آید باید احساس خطر کرد؛ که اصولگرایان احساس خطر نکردند و شد آنچه نباید می شد!
به دنبال چرایی این اتفاق نیستم. اینکه چرا ائتلاف اصولگرایان شکل نگرفت؟ اینکه چه کسی مقصر است؟ اینکه آیا مجازیم هتاکانه به شخصیت حقیقی آیت الله مصباح بتازیم یا نه؟ و حتی اینکه گله کنیم از کسانی که با تابلوی تهران، شهوت ایران را در سر می پروراندند یا خیر؟!
پاسخ این سوالات برای پیش از انتخابات بود. امروز باید اندیشید به آینده. به ۴ سالی که “محمود”، “حسن” را به جای خود می بیند. اینکه چه مقدار از شعارهای “کلیددار” مشکلات نظام، عملی است یا خیر هم مهم نیست؛ مهم این است از امروز من و تو به مدت ۴ سال رییس جمهوری داریم به نام شیخ حسن روحانی!
باید نشان دهیم به کسانی که در حرف مدعی دموکراسی هستند و در عمل دموکراسی شان به سطل آشغال و آتش و تظاهرات و اغتشاش ختم می شود؛ معنای واقعی آزادی را!