کوچه

بی تو مهتاب شبی با هم از آن کوچه گدشتیم، پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم.شوف دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه که بودم. در نهان خانه جانم گل یاد تو درخشید، باغ صد خاطره خندید، عطر صد خاطره پیچیید.

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم، پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم. ساعتی برلب آن جوی نشستیم، تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت، من همه محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام، بخت خندان و زمان رام، خوشه ماه فرو ریخته در آب، شاخه ها دست برآورده به مهتاب، شب و صحرا گل و سنگ، همه دل داده به آواز شباهنگ.

یادم آمد تو به من گفتی از این عشق حذر کن لحظه ای چند بر این آب نظر کن. آب آیینه عشق گذران است. تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا که دلت با دگران است. تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن.

با تو گفتم: حذر از عشق ندانم! سفر از پیش تو هرگز نتوانم! نتوانم!

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد، چون کبوتر لب بام تو نشستم. تو به من سنگ زدی من نرمیدم، نگسستم. باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم. تا به دام تو درافتم همه جا گشتمو گشتم. حذر از عشق ندانم، نتوانم!

اشکی از شاخه فروریخت، مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت, اشک در چشم تو لرزید،ماه برعشق تو خندید.

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم، پای در دامن اندوه کشیدم، نگسستم، نرمیدم.

رفت در ظلمت غم آن شب و شب های دگر هم، نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم، نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم، بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گدشتم!!!!

                                     

                                                                                                                                                     شعر از فریدون مشیری