سرش رفت ولی قولش نه

روی دستش "پسرش" رفت ولی "قولش نه"

.

نیزه ها تا "جگرش" رفت ولی "قولش نه"

                           

.

بی لیاقتی ما، دلیل محرومیت ماست

امام باقر«علیه‌السلام» مى‏فرمایند:
«اِذا غَضِبَ اللَّهُ تَبارَکَ وَ تَعالى عَلى خَلْقِهِ نَحَّانا عَنْ جَوارِهِمْ؛ هرگاه خداوند تبارک و تعالى بر خلقش خشم کند، ما را از مجاورت آن‏ها دور کند.»
بنابراین علّت این‏که این‌گونه دعاها هر چند مفید هستند، ولى هنوز به اجابت نرسیده‏اند، این است که ما به اندازه کافى در راه از بین بردن موانع ظهور قدم برنداشته‏ایم پس اگر در دعاهایمان از خداوند تعجیل در ظهور حضرت را مى‏خواهیم و یا به خود حضرت عرض مى‏کنیم که در ظهور تعجیل فرما، باید خود نیز نسبت به امر ظهور، همّت و آمادگى متناسب با این درخواست تعجیل را داشته باشیم. این امر نیاز به اقداماتی دارد که ما باید خودمان زمینه آن را فراهم سازیم که از آن جمله: خودسازى، برداشتن موانع ظهور، تبلیغ و شناساندن حضرت به جامعه جهانى است.
پیامبر گرامی اسلام می‌فرمایند: «اَلدّاعى بِلا عَمَلٍ کَالرَّامى بِلا وَتَرٍ؛ کسى که دعا مى‏کند و عمل نکند؛ مانند کسى است که با کمانِ بدون زه تیراندازى کند.»

مهربانی، مظلومیت، اضطرار

سخن در مظلومیت چنین امام و چنین پدر مهربانى است که قدر او ناشناخته مانده و محبّت‏ها و مهرورزى‏هاى پدرانه‏اش بدون پاسخ مانده است. نکته مهمى که درباره مظلومیت حضرت صاحب «علیه‌السلام» باید مورد توجه قرار گیرد این است که ایشان با وجود جایگاه عظیمى که در عالم وجود و در نزد خداوند دارند، هم‌چنین با توجه به عاطفه و محبّت عظیم الهى و جایگاه پدرى‏شان، هیچ نیاز و وابستگى به ما ندارند.
محبّت حضرت به همه ما که فرزندان او هستیم، به اندازه شناخت و ارزشى است که ایشان از ما سراغ دارند، امّا او ما را همان‏طور که خداوند آفریده، یعنى به بلنداى ابدیت مى‏بیند. او ما را با گوهر باارزش انسانى و نفخه الهى که در ماست، مى‏بیند؛ یعنى موجودى با فطرت الهى، با ارزشى بى‏نهایت که مى‏تواند در همسایگى و همراهى حضرت، در جوار رحمت الهى و در ظرف ابدیت و با اتصال به دریاى بى‏انتهاى کمالات، زندگى کند.

         

اهل بیت«علیهم‌السلام» پدران حقیقی ما هستند

امام عسکرى«علیه‌السلام» مى‏فرمایند:
«سخت‏تر از یتیمیِ کسى که پدر خود را از دست داده است، یتیمی کسی است که از امام خود جدا و محروم است و نمى‏تواند به او دسترسى پیدا کند و نمى‏داند که وظیفه‏اش در احکام دینى مورد ابتلاى او چیست. بدانید، هر کسى او را هدایت و راهنمایى کند و آیین ما را به او بیاموزد، در پیشگاه خداوند همراه ما و در جایگاه ماست.»